To już koniec mojego krótkiego przeglądu tanich (powiedzmy) składanych obiektywów 300mm. Brakuje Nikona, Sigmy i pewnie czegoś jeszcze, ale po pierwsze wcale nie miałem zamiaru, po drugie poszedłbym z torbami, po trzecie z tego Olympusa 75-300mm jestem już całkiem zadowolony. Nie żeby od razu udało mi się zrobić nim jakieś ciekawe czy dobre zdjęcie, ale miałem wreszcie przynajmniej trochę zdrowych wędkarskich emocji (zamiast pasma frustracji).
Jakość zdjęć nie różni się wiele od tych robionych Panasonikiem 100-300mm, dla świętego spokoju mogę przyznać, że Olympus jest nieco gorszy (nie widzę) i ciut ciemniejszy (wychodzi na histogramach, ale różnica praktycznie bez znaczenia), natomiast Olympus daje mi wreszcie ustawiać ręcznie ostrość w temperaturach około zera (nadal naiwnie wierzę, że rozgrzany do 40 stopni Panasonic też będzie). Na zdjęciach mam tylko patyczaki, tzn. ptaki w patykach, takie są niestety realia krótkich niedzielnych wypadów na łono przyrody. Ale właśnie dlatego chciałem uwolnić się od autofokusa, któremu nigdy nie umiem wytłumaczyć co jest fotografowanym obiektem, a co tylko przeszkadza.
Oczywiście od razu mogłem kupić Olympusa zamiast Panasonika, ale z tego co się naczytałem w internetach jasno wynikało, że Panasonic będzie sensowniejszym wyborem. No niestety, od czytania głupot jeszcze się nikt mądrzejszy nie zrobił. Dla kogoś kto robi tylko na autofokusie Panasonic jest pewnie lepszy, ma stabilizację obrazu, jest trochę jaśniejszy i dają pokrowiec plus osłonę. Dla mnie jest do dupy. Czasem nie da się sprawdzić inaczej niż własnoręcznie albo organoleptycznie. I to dlatego ciągle potrzebne są prawdziwe sklepy w których coś można pomacać, zobaczyć jak naprawdę wygląda i czy da się kręcić. Warto za to trochę przepłacić, ale bez przesady.
Poniżej pełzacz, słaby ale prawie można mu policzyć pióra w ogonie, powienien mieć 6 par, jak inne wróblowe.
DODANE: trznadel
