completely nierozczłonkowane

Tłumacz Google'a wie, że rozczłonkowane to dismembered, ale wykłada się na nierozczłonkowanych. A przecież od tego należało zacząć.

przerwa na zawisaka

Chwasty mi raczej nie przeszkadzają, niech sobie rosną. Nie znoszę tylko przytulii i jak widzę to wyrywam. Bo czepia się wszystkiego i do wszystkiego. Doprowadziło mnie to zdumiewającego odkrycia. Otóż — nikt by nie zgadł — uczepiła się nawet hasła Inflatable pigs on Roger Waters' tours, które (dziś przynajmniej) jakimś cudem linkuje do hasła o niej! Podobno tego paskudnego zielska używano do napychania materacy (stąd po ang. beadstraw), przyszło mi zatem do głowy, że oprócz świń dymanych Waters posłużył się też kiedyś świnią wypchaną. Ale nie, na świni namalowany był Wuj Sam z tasakami, które pewnie początkowo linkowały gdzie trzeba, dopiero potem wskutek typowej dla Wikipedii erozji zaczęły przez przekierowanie linkować do przytulii. Wszystko przez to, że tasaki i przytulia to po ang. tak samo, cleavers. No więc jednak nie, nie było Wuja Sama z przytuliami w rękach na świni Watersa na festiwalu Coachella.

A chciałem tylko wyjaśnić, czy gąsienice zmrocznika przytuliaka (Hyles gallii) żerują także na przytulii czepnej, bo jeśli tak, to gotów jestem zrewidować swój stosunek do niej i przestanę wyrywać. Bo kontakt z tym zawisakiem dostarczył mi chwilę niezapomnianych przeżyć. Wypatrzyłem go jak odpoczywał i zrobiłem kilka zdjęć żeby ustalić jak się dokładnie nazywa, że jakiś zawisak to od razu wiedziałem. Myślałem że zacznie latać dopiero pod wieczór, ale gdy wróciłem za kilka minut już latał. Błyskawicznie obleciał kilka okolicznych różowych jasnot i tyle go widziałem. Byłem zupełnie nieprzygotowany, zaskoczony jak zwykle. A zwierzątko niesamowite, z profilu wygląda na króliczka, a lata trzepocząc skrzydłami jak ptak. I szybko. Podobno zawisaki długo rozgrzewają się przed startem. Może wieczorem, gdy jest już chłodno, ale nie w środku dnia, przy 25 stopniach. Ten niestety na pewno rozgrzewał się krócej niż kilkanaście minut. Między ostatnim zdjęciem siedzącego i nieudanym zdjęciem (na automatycznym ostrzeniu) latającego minęło 5 minut. Muszę jeszcze poczytać o automatycznym ostrzeniu w przypadku obiektów poruszających się na nieruchomym tle. Bo na ręcznym ostrzeniu tak szybko latających obiektów chyba nawet nie warto próbować fotografować.

I nawet na tak beznadziejnym zdjęciu Hyles gallii da się rozpoznać.

rusałki ze śliwkami

Miałem co prawda uporać się z zaległościami, ale wolę się podzielić świeżymi wrażeniami. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności niektóre ważne narządy (np. kończyny, oczy, uszy, nerki, jajniki, jądra) mamy zdublowane. Ja dodatkowo mam zdublowany telezoom 75/100-300mm do mikro 4/3, po prostu najpierw kupiłem teoretycznie lepszy obiektyw Panasonika, a potem już naprawdę dużo lepszy obiektyw Olympusa. O ten drugi obiektyw staram się dbać, więc jeśli zapowiadają deszcze, to na wycieczkę zabieram Panasonika. Nie żebym chciał go utopić za karę, raczej biorę ot tak, na wszelki wypadek.

Tym razem popadało i przestało, więc nielubiany Panasonic dostał szansę. Problem niedziałającego płynnie ręcznego ostrzenia rozwiązałem jak umiałem, ustawiłem ręcznie na minimalną odległość i po zgrubnym skróceniu dystansu za pomocą nóg ostrzyłem precyzyjnie gibając się delikatnie w osi Z. Jak nie można manualnie to trzeba pedalnie. Przy okazji odkryłem, że taki sposób ostrzenia w zasadzie zwalnia lewą rękę, można więc np. jednocześnie popijać piwo albo co kto lubi. A dodatkowo gwarantuje, że robię z minimalnej odległości, a więc maksymalnie duże motyle. Przy zachowanej skali, więc można porównać ich wielkość. Same plusy, kreatywne wykorzystanie defektu.

Vanessa atalanta co prawda już była, ale to naprawdę piękny motyl, a zdjęcia które wcześniej pokazałem nie oddają jej urody. Drugim amatorem przejrzałych śliweczek okazała się Polygonia c-album, ta raczej interesująca niż ładna, w wersji ze złożonymi skrzydłami wygląda jak maszkaron. Białe ce pełni chyba funkcję oczka, tzn. ma odstraszać (np. ważki). Oba gatunki jako gąsienice jedzą pokrzywy. Zdjęcia tym razem nieprzycinane i linkują do większych, wszystkie f/8 na ISO 800, czasy 1/320s i krótsze.

Tu samiec Polygonia c-album, ma drobniejsze jasne plamy na końcu tylnych skrzydeł.

---

DODANE: to samo towarzystwo tydzień później, tym razem robione obiektywem Olympusa 75-300mm z najmniejszej możliwej odległości na 300mm, też na f/8 ISO 800 i 1/500s. Jak widać nie ma uderzającej różnicy, ale obiekty są wyraźnie mniejsze, szkoda. Ten obiektyw jest ostrzejszy niż Panasonic 100-300mm, ale może to tylko właściwości mojej pary. A może dzięki temu, że na 1/500s.

Samiec Polygonia c-album. Nie ma brzydkich samców, są tylko źle oświetlone.

rusałkowate cd.

Żeby jakoś ten przerastający mnie temat ogarnąć muszę porcjami i parami. A zatem kolejne trzy pary. Na początek Vanessa, najłatwiejsze i kolorowe. A propos, ze zdumieniem odkryłem, że Vanessa to dziś dość modne polskie imię, chętniej nadawane niż np. Elżbieta.

Vanessa cardui na wrotyczu

Tu na kocankach, łodyga wrotycza w tle wzorowo psuje zdjęcie.

Ten sam.

Vanessa atalanta, marne zdjęcia z połowy września zeszłego roku, ale widać pokrewieństwo (najlepiej na szczycie przedniego skrzydła)

Tu się wygrzewa i mniej widać urwane skrzydło.

Kolejna para, rodzaj Aglais jest równie łatwy i jeszcze bardziej kolorowy.

Aglais urticae na wrotyczu.
Na złoci, zdjęcie z 4 marca czyli przezimek. Na krawędzi przedniego skrzydła (pod patykiem) charakterystyczne kreskowanie, podobne ma Aglais io.

Ten sam, już bez patyka.

Aglais io na sadźcu.
Tu wysysa starca jakubka. Ale na wrotyczu też mam.

Na koniec odcinka dla odmiany para całkiem sztuczna, dwa rodzaje jednogatunkowe i niekolorowe, przynajmniej u nas (Pararge aegeria ma też wariant z pomarańczowymi plamkami, bardziej południowy).

Melanargia galathea

Pomysł żeby dla porównania wielkości mieć dodatkowo popularnego pawika na każdym zdjęciu spektakularnie spaliłem w poprzedniej notce, ale zasadniczo nie jest zły.

Pararge aegeria, kolejny amator zgniłych jabłek.

Pararge aegeria bokiem.

Już całkiem na koniec bardzo łatwa fotozagadka, które dwa z sześciu wymienionych widać na nieostrym zdjęciu poniżej:

rusałkowate

Podobno w Polsce jest ich zaledwie 75 gatunków (z ca 6 tys.) czyli o rząd wielkości mniej niż pokemonów (właśnie sprawdziłem). Co prawda wszystkie rusałki już dawno zostały obfotografowane ze wszystkich stron, ale co szkodzi, każde zdjęcie jest przecież nieco inne. Mój mało ambitny plan złapania na zdjęciach wszystkich pospolitych rusałek skrystalizował jednak z dość sensownego i prozaicznego powodu, powtarzających się trudności z rozpoznaniem widzianego przeze mnie motylka na podstawie dzieł cudzych. Problem nasila się szczególnie przy gatunkach mało spektakularnych i występujących w różnych wariantach. Co gorsza nietrwałe skrzydła motyla z czasem się niszczą i płowieją. Ale amatorzy soczystych kolorów i tak potrafią z buro-rdzawego wycisnąć jaskrawo pomarańczowy. I poznaj potem takiego przefarbowanego przestrojnika.

 

Maniola jurtina, samica.

 

Samiec na wrotyczu. To on ma znaleźć samicę, więc nie musi się wysilać kolorystycznie. Przestrojnik jurtina? A do czego to dziwne urządzenie służy? Aż tak pospolity motyl i nie ma ładnej swojskiej nazwy, wstyd. W proteście od tej pory będę używał wyłącznie nazw uniwersalnych.

Dawno temu chciałem robić prawdziwe zdjęcia makro i nawet kupiłem w tym celu specjalny obiektyw makro 60mm. Okazało się jednak, że akurat motyle generalnie nie lubią zbyt blisko podtykanego specjalnego obiektywu makro. W zderzeniu z przyrodą już niejeden ambitny plan upadł. Niechcący odkryłem natomiast (oczywiście nie ja pierwszy), że da się przecież robić zdjęcia motylkom przy użyciu zwykłego teleobiektywu. Zdaje się każdy w miarę współczesny obiektyw 300mm (czy zoom sięgający 300mm) pozwala zbliżyć się do obiektu na jakieś 1,5 metra, w przypadku większych motyli powinno od biedy wystarczyć. Np. minimalna odlegość ostrzenia podawana dla Nikona 300mm f/4E PF ED VR to 1,4 metra, to samo podają dla Olympusa 300mm f/4.0 IS Pro ED M.Zuiko. Jeśli uda mi się dożyć emerytury w stanie pozwalającym na spacerowanie z aparatem o łącznej masie 1,6 kg to może kiedyś kupię jakiś ładny obiektyw 300 mm. Na razie zadowalam się zoomem Olympusa i z każdym tygodniem coraz bardziej go lubię. Np. przestało mi przeszkadzać, że jest nieco ciemny — często i tak ściągam przysłonę do 8 czy nawet 11 żeby poszerzyć zakres ostrości.

 

Argynnis paphia, samiec na wrotyczu. Przycięty tylko z boków. Jak widać do tak dużych motyli zwykłe tele 300mm na mikro 4/3 czyli Olympusach i Panasonikach już prawie wystarczy. Na aparacie z większym sensorem trzeba by mocniej przyciąć, ale co za problem, przecież większy sensor nie musi być gorszy od mniejszego.

 

Samica na chabrze łąkowym.

 

Argynnis paphia (ta sama samica) i Aglais io. Czasem zoom się przydaje, tu ca 180mm.

 

I nieco mniej zniszczona samica na starcu jakubku.

 

Jeszcze jedna na wrotyczu. Jak widać pod koniec lipca trudno o niezniszczoną samicę Argynnis paphia.

 

To naprawdę duży motyl, w tle dla porównania Inachis io, na sadźcu. Tfu, tfu. Tu Issoria lathonia, w tle Aglais io na sadźcu. I. lathonia jest mniejsza od A. paphia.

Uff, na razie załatwiłem dwie rusałki, najbardziej niepozorną i najbardziej okazałą. Mam jeszcze sporo innych, ale muszę najpierw trochę o nich poczytać. Nie wrzucę przecież zdjęcia z podpisem "jakiś motylek na kwiatku".

---

DODANE: no tak, jest też obiektyw idealny do robienia zdjęć motylkom, nowa wersja Canona 100-400mm, ostrzy z mniej niż metra!