wywiad cyfrowy

Jak jamnik, tropiący lisa, puścił się Zbyszko na wywiad cyfrowy i zdobył wiadomość pewną i autentyczną, że siostrzenica prokuratora i proboszcza posiada po nieboszczyku ojcu dwadzieścia pięć tysięcy. 

Gabriela Zapolska, Śmierć Felicjana Dulskiego, 1911

niestrzęp

Zamiast uczciwie zmoknąć — jak tydzień temu — tym razem stchórzyliśmy przed burzą, która się jednak odbyła gdzie indziej. Na pocieszenie pod koniec ucieczki napatoczył się jakiś estetyczny biały bielinek, duży, z delikatnymi plamami jak od kawy.

Bielinków jest w Polsce raptem kilkanaście gatunków (z czego kilka żółtych czy pomarańczowych), byłem więc pewien, że oznaczę go bez trudu. Tak też się stało, to pospolity szkodnik drzew owocowych, niestrzęp głogowiec. Musiałem te paskudne szkodniki widywać już wcześniej, tylko pewnie nie chciało mi się podejść.

A może nie. Podobno udało się go praktycznie wytępić. Hura.

Ciekawa sprawa z tymi plamami na skrzydłach. Jak łatwo zauważyć to prawdziwe plamy, większość okazów — przynajmniej na zdjęciach — ich nie ma. Otóż te bielinki są bardzo towarzyskie na wszystkich stadiach rozwoju i mogą się niechcący poplamić nawzajem czerwoną cieczą (tzw. meconium) wydalaną zaraz po udanym przepoczwarczeniu.

trzy trzyszcze

Jeszcze tydzień temu nie wiedziałem, że trzyszcze istnieją, a dziś mam już trzy. W tym dwa kopulujące, co ułatwiło zadanie. Tydzień temu, gdy pierwszy raz zauważyłem trzyszcza, jeszcze nie wiedziałem, że na zdjęciu wypada wyeksponować jego imponujące żuwaczki. Więc nie wyeksponowałem, za co najmocniej przepraszam. Ale akurat miał odłupany kawałek pokrywy skrzydła i widać śliczny zielony odwłok:

Samiec ma podobno dłuższe żuwaczki, przytrzymuje nimi nieco większą od siebie samicę. Trzyszcze (jeśli akurat nie kopulują) szybko biegają, trudno ich nie zauważyć. Nie wiem jakim cudem przez tyle lat chodzenia po piaszczystych leśnych drogach nie zwróciłem na nie uwagi.

synogarlica

Raz w życiu zostałem porządnie osrany przez ptaka, ale i tak miałem szczęście, bo mogło trafić za kołnierz, a poszło na ramię. To tyle w temacie synogarlicy.

czarnogłówka

Trudno odróżnić sikorę czarnogłową (Poecile montanus) od ubogiej (Poecile palustris). Na szczęście potrzeba jest niewielka, a konsekwencje pomyłki znikome. W dodatku łatwo odróżnić je po śpiewie (jak zwykle polecam xeno-canto), śpiew ubogiej jest energiczny, sikorowaty; czarnogłowa żałośnie smęci.

Wystarczy więc powstrzymać chęć odróżniania i ograniczać się do sikor już śpiewających. Problem z głowy.

To raczej nie perwersja ornitologiczna tylko nieszczęśliwy zbieg okoliczności, ale nazwa rodzajowa Poecile jest podobno z greki — ποικίλη czyli kolorowy. Nazwy gatunkowe są zresztą równie nieszczęśliwe.